زمزمه زمینی، لبیک آسمانی

قرآن فرماندهى باز دارنده، و ساکتى گویا، و حجّت خدا بر مخلوقات است. خداوند پیمان عمل

کردن به قرآن را از بندگان گرفته، و آنان را در گرو دستوراتش قرار داده است. نورانیّت قرآن را

تمام، و دین خود را به وسیله آن کامل فرمود، و پیامبرش را هنگامى از جهان برد که از تبلیغ

احکام قرآن فراغت یافته بود، پس خدا را آنگونه بزرگ بشمارید که خود بیان داشته است.

خداوند چیزى از دینش را پنهان نکرده، و آنچه مورد رضایت یا خشم او بود وا نگذاشته، جز

آن که نشانه اى آشکار، و آیتى استوار براى آن قرار داده است که به سوى آن دعوت یا

پرهیز داده شوند، پس خشنودى و خشم خدا در گذشته وحال یکسان است.

بدانید همانا خداوند از شما خشنود نمى شود به کارى که بر گذشتگان خشم گرفته،

و خشم نمى گیرد به کارى که بر گذشتگان خشنود بود. شما در راهى آشکار قدم

بر مى دارید. و سخن گذشتگان را تکرار مى کنید، خداوند نیازمندیهاى دنیاى شما را

کفایت کرده و به شکرگزارى وادارتان ساخت، و یاد خویش را بر

زبان هاى شما لازم شمرد.¹

بسم الله الرحمن الرحیم

الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِی هَدَانَا لِهَـذَا وَمَا کُنَّا لِنَهْتَدِیَ لَوْلا أَنْ هَدَانَا اللّهُ 

ستایش مخصوص خداوندى است که ما را به این (همه نعمتها) رهنمون شد؛ و اگر خدا ما را هدایت نکرده بود، ما (به اینها) راه نمى‏یافتیم

اعراف آیه 43

1:نهج البلاغه/خطبه 183